مرحوم علاّمه مجلسى رحمة اللّه تعالى علیه ، به نقل از یکى از اصحاب امام جعفر صادق علیه السلام به نام محمّد بن سنان حکایت کند:

از حضرت صادق آل محمّد صلوات اللّه علیهم شنیدم ، که در جمع اصحاب خود مى فرمود:

روزى شخصى به محضر مبارک محمّد رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله وارد شد، در حالى که حضرت روى حصیرى دراز کشیده بود و سر مبارک خود را بر بالشى از لیف خرما نهاده بود و استراحت مى کرد.
همین که پیامبر خدا صلّى اللّه علیه و آله ، متوجّه ورود آن شخص گردید، از جاى خویش بلند شد و نشست و خواست دستى بر صورت و بدن خود بکشد که آن شخص مشاهده کرد که حصیر بر بدن مبارک حضرت و نخ ‌هاى لیف بر صورت نورانیش اءثر گذاشته است .
با خود گفت : قیصر و کسرى روى پارچه هاى ابریشمى و مخمل مى خوابند و هنوز به این زندگى تشریفاتى که دارند راضى و قانع نیستند، ولى شما با این مقام والا و عظیم بر روى حصیر مى نشینى و بر لیف خرما مى خوابى ؟!

و چون رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ، متوجّه افکار آن شخص شد، او را مخاطب قرار داد و فرمود:
توجّه داشته باش که ما از آن ها بهتر و برتریم .

به خدا قسم ! ما با دنیا و اءشیاء آن رابطه اى نداریم ؛ چون مَثَل ما در این دنیا همانند سواره اى است که بر درختى سایه دار عبور کند، سپس جهت استراحت کنار آن درخت فرود آید و زیر سایه اش بنشیند؛ و چون به مقدار کافى استراحت کرد آن را رها کند و به دنبال مقصد خویش به راه افتد.⁽

سلام علیکم

یا أیُّهَا النّاسُ إِنَّا خَلَقناکُم مَن ذَکَرٍ وَ أُنثَی وَ جَعَنَاکُم شُعُوباً وقَبَائِلَ لِتَعارَفُوا إِنَّ أَکرَمَکُم عِندَاللّهِ أَتقَاکُم إِنَّ اللهَ عَلیم خبیر(سوره حجرات،آیه 13)

ای مردم! بی تردید ما همه افراد نوع شما را از یک مرد وزن (آدم وحوا) آفریدیم و شما را قبیله ای بزرگ و کوچک قرار دادیم تا همدیگر بشناسید مسلماً گرامی ترین شما نزدخدا پرهیزکارترین شماست همانا خداوند بسیار دانا وآگاه است.

ملاک برتری تقواست  ...

بسم الله الرحمن الرحیم

جلسه ی نهج البلاغه خوانی که الحمدالله تا امروز پنج جلسه نورانی خودش رو پشت سر گذاشته است از همه ی علاقه مند دعوت می نماید در جلسه ای که فقط سخن امیرالمونین مطالعه می شود شرکت فرمایند تا ازین سفره ی گسترده ی اهل بیت و قران بی بهره نباشن.

التماس دعا علی شریفی

عکس هایی از جلسه ی انس با نهج البلاغه و نهج البلاغه خوانی در تاریخ 392/9/23 روزشنبه

فعالیت مجمع قاریان و حافظان فولادشهر

با سلام و احترام. مجمع قاریان و حافظان قرآن کریم در طول ماه مبارک رمضان اقدام به برگزاری محافل جزء خوانی قرآن کریم نمود و در آخرین روز ماه مبارک رمضان ضمن برگزاری محفل باشکوهی با حضور اقشار مختلف مردم و شرکت کنندگان در تمامی جلسات جزء خوانی فولادشهر و فعالان قرآنی شهر از خادمان، قاریان و حافظان و مفسران قرآن کریم تقدیر به عمل آورد.

در طول جلسات جزء خوانی مجمع قاریان و حافظان قرآن فولادشهر افتخار این را داشت که از محضر  اساتید و قاریان و حافظان و مفسران فرزانه قرآن بهره مند باشد.
از جمله حضور پر خیر و برکت استاد بزرگوار حاج سید ناصر رضوی قاری و مبلغ بین المللی قرآن کریم و  قاریان و حافظان که با حضور خود زینت بخش جلسات جزء خوانی بودند. حضور پرشور  مردم عزیز و برادران و خواهران قرآنی در برگزاری هرچه باشکوهتر محافل قرآنی تأثیر به سزایی داشت:

مجموعه ای از عکس های مربوطه را در ادامه مطلب مشاهده فرمایید:
ادامه مطلب...

سلام دوستان قرانی من انشاالله که خوب هستین امروز درباره صفات اصلی میخوایم بحث کنیم وانشاالله جلسه ی بعد درباره صفات فرعی بحث خواهیم کرد.

صفات اصلی کدام هستند؟ ادامه مطلب...

سلام دوستان انشاالله که همیشه در پناه قران و اهل بیت علیه السلام باشید اگر مایل هستید که تجوید قران را به صورت خلاصه یاد بگیرید و و یا وقت زیاد جهت مطاله ی کتاب ندارید به این قسمت مراجعه کنید ...  

ادامه مطلب...

زیتون یک ماده غذایی ارزشمند است که مقدار زیادی چربی مفید، پروتئین، کلسیم، آهن و فسفات را در خود جای داده است و از نظر داشتن ویتامین های «آ»، «ب» و «د» بسیار غنی است. روغن زیتون نه فقط کلسترول توتال خون را کاهش می دهد بلکه در عین حال برعکس سایر روغن های گیاهی جز مفید کلسترول خون یعنی HDL را حفظ می کند و چندان کاهش نمی دهد و در نتیجه نسبت بحرانی HDL در خون حمایت می شود و این رمز شفابخشی نیرومند روغن زیتون در مورد درمان بیماری های قلبی است. در حالی که سایر انواع روغن های گیاهی کلسترول خون را با تمام اجزایش کاهش می دهند یعنی LDL و HDL هر دو را کاهش می دهند.
پیامبر اکرم(ص) می فرماید:« روغن زیتون بخورید، زیرا صفرا و سودای بدن را متعادل می سازد، بلغم را از بین می برد، اعصاب را قوی و انسان را خوش اخلاق و نیک نفس می کند، غم و اندوه را برطرف می نماید.»
امام رضا(ع) می فرماید:«زیتون غذای خوبی است. دهان را خوشبو می کند و بلغم را می زداید و رنگ چهره را روشن می گرداند و اعصاب را محکم ساخته، خشم و غضب را فرو می نشاند.»
امام صادق(ع) از قول حضرت محمد(ص) فرمود: «زیتون بخورید و به بدن خود بمالید که درخت مبارکی می باشد.»
همچنین رسول خدا(ص) به حضرت علی (ع) در وصیتی فرمود:«از روغن زیتون بخور و آن را به بدن خود بمال. هرکس روغن زیتون بخورد، چهل روز از شیطان در امان خواهد بود.»
یکی از اصحاب می گوید:«بعد از نماز عشا خدمت امام صادق(ع) رفتم. آن حضرت شام میل می فرمود. غذایی که برای ایشان آورده بودند عبارت بود از سرکه، روغن زیتون و گوشت. آن بزرگوار گوشت را به من دادند و خود از سرکه و روغن زیتون میل فرمودند. خدمت ایشان عرض کردم چرا تنها سرکه و روغن زیتون میل می کنید و از گوشت نمی خورید؟ حضرت فرمود: سرکه و روغن زیتون خوراک ما و پیامبران است.»

*
نمک از جمله مواد غذایی است که خواص درمانی فراوانی دارد. اهل بیت همواره بر مصرف نمک با رعایت شرط عدم افراط تاکید داشته اند.

در تمام روایات خوردن کمی نمک قبل از شروع غذا تاکید شده است و این به دلیل آن است که نمک طعام معده را در جهت ساختن اسید کلریدریک که شیره هضم کننده مواد غذایی و ضدعفونی کننده معده است آماده می سازد اما در میان غذا و یا افزودن بیش از اندازه نمک به غذا و افراط در آن موجب افزایش فشار خون و ایجاد زخم معده می گردد. بهترین نمک، نمک دریا و نمک خالص آندرانی است که هیچ زیانی را در بر ندارد.
حضرت علی(ع) می فرماید: «ابتدای غذا نمک بخورید. اگر مردم می دانستند نمک چه خاصیتی دارد هر آینه به جای داروهای مجرب دیگر آن را انتخاب می کردند.» همچنین در روایتی دیگر می فرماید: «اگر نمک بر سر سفره نباشد آن سفره برکت نخواهد داشت.»
امام صادق(ع) فرمود: «اگر کسی همراه اولین لقمه ی غذا نمک بخورد لکه های سیاه و سفید صورت برطرف می شود.»
پیامبر اکرم(ص) می فرماید:«هرکس پیش از غذا اندکی نمک بخورد خداوند سیصدوسی نوع بلا و مرض را از او دور می سازد که کوچکترین آن ها جذام است.»
امام علی(ع) می فرماید:«بر سر سفره ای که نمک در آن نباشد حاضر نشوید و سلامتی بدن در آن است که قبل از غذا مقداری نمک خورده شود.»
در کتاب کافی هشام بن سالم از امام صادق(ع) نقل می کند که پیامبر اکرم(ص) به امام علی (ع) فرمود: یا علی! غذا را با نمک شروع و با نمک ختم کن زیرا اگر کسی چنین کند از هفتادودو بیماری از قبیل جنون و جذام و برص در امان خواهد بود.

جمعیت زیادی دور حضرت علی حلقه زده بودند. مرد وارد مسجد شد و درفرصتی مناسب پرسید:
-یا علی! سؤالی دارم. علم بهتر است یا ثروت؟
علی در پاسخ گفت:
علم بهتر است؛ زیرا علم میراث انبیاست و مال وثروت میراث قارون و فرعون و هامانوشداد.

مرد که پاسخ سؤال خود را گرفته بود، سکوت کرد. در همین هنگام مرد دیگری وارد مسجد شد و همان‌طور که ایستاده بود بلافاصله پرسید:
-اباالحسن! سؤالی دارم، می‌توانم بپرسم؟ امام در پاسخ آن مرد گفت:بپرس! مرد که آخر جمعیت ایستاده بود پرسید:-علم بهتر است یا ثروت؟
-علی فرمود:
علم بهتر است؛ زیرا علم تو را حفظ می‌کند، ولی مال وثروت را تو مجبوری حفظ کنی.

نفر دوم که از پاسخ سؤالش قانع شده بود،همان‌‌جا که ایستاده بود نشست.
-در همین حال سومین نفر وارد شد، او نیز همان سؤال را تکرار کرد،و امام در پاسخش فرمود:
علم بهتر است؛ زیرا برای شخص عالم دوستان بسیاری است،ولی برای ثروتمند دشمنانبسیار!

هنوز سخن امام به پایان نرسیده بود که چهارمین نفر وارد مسجد شد. او در حالی که کنار دوستانش می‌نشست، عصای خود را جلو گذاشت و پرسید:
-یا علی! علم بهتر است یا ثروت؟
-حضرت‌علی در پاسخ به آن مرد فرمودند:
علم بهتر است؛ زیرا اگر ازمال انفاق کنی کم می‌شود؛ ولی اگر از علم انفاق کنی و آن را به دیگرانبیاموزی برآن افزوده می‌شود.

-نوبت پنجمین نفر بود. او که مدتی قبل وارد مسجد شده بود و کنارستون مسجد منتظر ایستاده بود، با تمام شدن سخن امام همان سؤال راتکرار کرد.
-حضرت‌ علی در پاسخ به او فرمودند
علم بهتر است؛زیرا مردم شخص پولدار و ثروتمند را بخیل می‌دانند، ولی از عالم و دانشمند به بزرگی و عظمتیاد می‌کنند.

-با ورود ششمین نفر سرها به عقب برگشت، مردم با تعجب او را نگاه کردند. یکی از میان جمعیت گفت: حتماً این هم می‌خواهد بداند که علم بهتر است یا ثروت! کسانی که صدایش را شنیده بودند، پوزخندی زدند. مرد، آخر جمعیت کنار دوستانش نشست و با صدای بلندی شروع به سخن کرد:
-یا علی! علم بهتر است یا ثروت؟
امام نگاهی به جمعیت کرد و گفت:
علم بهتر است؛ زیرا ممکن است مال را دزد ببرد، اما ترس و وحشتی از دستبرد به علم وجود ندارد.

مرد ساکت شد. همهمه‌ای در میان مردم افتاد؛ چه خبر است امروز! چرا همه یک سؤال را می‌پرسند؟ نگاه متعجب مردم گاهی به حضرت‌ علی و گاهی به تازه‌واردها دوخته می‌شد.
در همین هنگام هفتمین نفر که کمی پیش از تمام شدن سخنان حضرت ‌علی وارد مسجد شده بود و در میان جمعیت نشسته بود، پرسید:
یا اباالحسن! علم بهتر است یا ثروت؟
امام دستش را به علامت سکوت بالا برد و فرمودند
علم بهتر است؛ زیرا مال به مرور زمان کهنه می‌شود، اما علم هرچه زمان بر آن بگذرد،پوسیدهنخواهد شد.

مرد آرام از جا برخاستو کنار دوستانش نشست؛ آن‌گاه آهسته رو به دوستانش کرد و گفت: بیهوده نبود که پیامبر فرمود: من شهر علم هستم و علی هم درِ آن! هرچه
از او بپرسیم، جوابی در آستین دارد، بهتر است تا بیش از این مضحکة مردم نشده‌ایم، به دیگران بگوییم،نیایند! مردی که کنار دستش نشسته بود، گفت: از کجا معلوم! شاید این
چندتای باقیمانده را نتواند پاسخ دهد، آن‌وقت در میان مردم رسوا می‌شود و ما به مقصود خود می‌رسیم! مردی که آن طرف‌تر نشسته بود،گفت: اگر پاسخ دهد چه؟ حتماً آن‌وقت
این ما هستیم که رسوای مردم شده‌ایم! مرد با همان آرامش قلبی گفت: دوستان چه شده است، به این زودی جا زدید! مگر قرارمان یادتان رفته؟ ما باید خلاف گفته‌های پیامبر را به مردم ثابت کنیم.
-در همین هنگام هشتمین نفر وارد شد و سؤال دوستانش را پرسید،
-که امام در پاسخش فرمود
علم بهتر است؛ برای اینکه مال و ثروت فقط هنگام مرگ با صاحبش می‌ماند، ولی علم، هم دراین دنیا و هم پس از مرگ همراه انساناست.

سکوت، مجلس را فراگرفته بود، کسی چیزی نمی‌گفت. همه از پاسخ‌‌های امام شگفت‌زده شده بودند که…
-نهمین نفر وارد مسجد شد و در میان بهت و حیرت مردم پرسید: یا علی!
علم بهتر است یا ثروت؟ امام در حالی که تبسمی بر لب داشت، فرمود:
علم بهتر است؛ زیرا مال و ثروت انسان را سنگدل می‌کند، اما علم موجبنورانی شدن قلبانسان می‌شود.

نگاه‌های متعجب و سرگردان مردم به در دوخته شده بود، انگار که انتظار دهمین نفر را می‌کشیدند. در همین حال مردی که دست کودکی در دستش بود، وارد مسجد شد.
او در آخر مجلس نشست و مشتی خرما در دامن کودک ریخت و به روبه‌رو چشم دوخت. مردم که فکر نمی‌کردند دیگر کسی چیزی بپرسد، سرهایشان را برگرداندند، که در این هنگام مرد پرسید:
-یا اباالحسن! علم بهتر است یا ثروت؟ نگاه‌های متعجب مردم به عقب برگشت. با شنیدن صدای علی مردم به خود آمدند:
علم بهتر است؛ زیرا ثروتمندان تکبر دارند، تا آنجا که گاه ادعایخدایی می‌کنند، اما صاحبان علم همواره فروتنو متواضع‌اند


فریاد هیاهو و شادی و تحسین مردم مجلس را پر کرده بود. سؤال کنندگان، آرام و بی‌صدا از میان جمعیت برخاستند. هنگامی‌که آنان مسجد را ترک می‌کردند، صدای امام را شنیدند که می‌گفت:
اگر تمام مردم دنیا همین یک سؤال را از من می‌پرسیدند، به هر کدام پاسخ متفاوتی می‌دادم.

• قناعت پیشه کردن، از عزت نفس است  .

• احمق ترین خلق کسی است که خود را عاقلترین خلق بداند.

• آفت وقار و هیبت مرد، شوخی است.

• اگر چشم دل بینا نباشد، شنوائی گوش سودی ندهد.

• با نیکان بدی مکن، چه آنان را از نیکی باز می داری.

• بالاترین بخشش آن است که پیش از خواری خواستن باشد.

• با پدران خود نیکی رفتار کنید، تا پسرانتان به شما نیکی کنند.

• انسان در زیر زبان خویش پنهان است.

• انسان را پس از مرگ خانه ای نیست، مگر خانه ای که قبل از مرگ بنا کرده است.

• بد ترین رفیق کسی است که تو را به معصیت خدا تشویق کند.

• ترسو را توفیق و کامیابی محال است. 

• پوزش طلبیدن نشان خردمندی است.

• به هر چیز در دنیا بیشتر انس داری، زیادتر از آن بترس.

• بلای آدمی در زبان اوست.

• کسی که در کار کوتاهی کند به غم و اندوه دچار می شود.

• کسی که خودخواهی و اسراف پیشه کند، از برتری و بزرگواری می افتد.

• بزرگوار کسی است که در کیفر بدی نیکی کند.

• مؤمن را شادی در جبین است و اندوه در دل.

• نادانی دردناک ترین دردهاست.

• هنگامی که هوس ها بر عقل چیره شوند، انسان به پرتگاه ها کشیده می شود.

• هیچ مالی پر فایده تر از عقل نیست.

• دانائی میراثی است شریف و گرامی.

• هر که مرا حرفی بیاموزد، مرا بنده خود گردانیده است.

• هر کس میدرود آنچه را میکارد و جزا می بیند آنچه را عمل می کند

• خوبی سخن در کم گفتن است.

• دانشی که تو را اصلاح نکند، گمراهی است.

• هر کس از خدا بترسد، ترسش از مردم کمتر می شود

• سه کار شرم برنمی دارد: خدمت به مهمان، برخاستن از جا در برابر معلم و گرفتن حق خود.

• دین مرد خرد اوست، کسی که عقل ندارد، دین ندارد.

• رشکبر همیشه بیمار است.

• درباره آنچه از آن شناختی نداری، سخن مگوی.

• سینه عاقل، صندوق اسرارش می باشد.

• یا دانشمندی زبان دار و گویا باش و یا شنونده ای علم نگهدار، مبادا جز این دو، شخص سومی باشی.

• علم با عمل مقرون است پس هر که می داند، باید عمل کند، و علم عمل را صدا زند اگر او پاسخش را نداد از نزد او برود.

• بخل، گردآورنده همه عیبهای زشت است و افساری است که بهر کار بدی انسان را می کشد.

• از بخل و نفاق اجتناب کنید که از مذمومترین اخلاقهاست

• بخیل پیش عزیزان خود خوار است.

• بخل ورزیدن به آنچه در دست داری، بدگمانی به معبود است.