خطبه 149 نهج البلاغه سخنان گوهربار امام علی علیه السلام در روز بیستم ماه مبارک رمضان سال چهلم هجری می باشد که اما لحظاتی قبل از شهادت خود ایراد فرمودند.

1- یاد مرگ 
اى مردم هر کس از مرگ بگریزد، به هنگام فرار آن را خواهد دید، اجل سر آمد زندگى، و فرار از مرگ رسیدن به آن است ، چه روزگارانى که در پى گشودن راز نهفته ‏اش بودم اما خواست خداوند جز پنهان ماندن آن نبود، هیهات که این، علمى پنهان است. 
2- وصیّت‏ هاى امام على علیه السّلام 
امّا وصیّت من نسبت به خدا، آن که چیزى را شریک خدا قرار ندهید، و نسبت به پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم این است که، سنّت و شریعت او را ضایع نکنید. این دو ستون محکم را بر پا دارید و این دو چراغ را فروزان نگهدارید و تا آن زمان که از حق منحرف نشده‏اید، سرزنشى نخواهید داشت، که براى هر کس به اندازه توانایى او وظیفه ‏اى تعیین گردیده، و نسبت به افراد جاهل و نادان تخفیف داده شده است زیرا که: پروردگار رحیم، و دین استوار، و پیشوا آگاه است. من دیروز رهبر شما بودم و امروز مایه پند و عبرت شما هستم، و فردا از شما جدا خواهم شد، خدا شما و مرا بیامرزد.
اگر از این ضربت و در این لغزشگاه نجات یابم، که حرفى نیست، امّا اگر گام‏ها بلغزد و از این جهان بروم، ما نیز چون دیگران در سایه شاخسار درختان، مسیر وزش باد و باران، و زیر سایه ابرهاى متراکم آسمان پراکنده مى‏ شویم، و آثارمان در روى زمین نابود خواهد شد. من از همسایگان شما بودم، که چند روزى در کنار شما زیستم، و به زودى از من جز جسدى بى روح و ساکن پس از آن همه تلاش، و خاموش پس از آن همه گفتار، باقى نخواهد ماند، پس باید سکوت من، و بى حرکت دست و پا و چشم‏ها و اندام من، مایه پند و اندرز شما گردد، که از هر منطق رسایى و از هر سخن مؤثّرى عبرت انگیزتر است. وداع و خدا حافظى من با شما چونان جدایى کسى است که آماده ملاقات پروردگار است، فردا ارزش ایّام زندگى مرا خواهید دید، و راز درونم را خواهید دانست. پس از آن که جاى مرا خالى دیدید و دیگرى بر جاى من نشست، مرا خواهید شناخت.